یا لطیف

دوستان عزیز، سلام... وقتتون بخیر... این مطلب رو قبلاً در وبلاگ دیگرم (پرپر) قرار داده بودم.. ولی به علت اینکه احساس می کنم خونده نشد..تصمیم گرفتم دوباره بذارمش.. راستی این متن رو خود بنده ترجمه کردم.. اولین ترجمه ی من در دانشگاه بوده.. البته چون زیاد روی اون وقت نذاشتم، ایراد داره حتماً.. ازتون می خوام که بخونیدش و نظرتون رو هم راجع به متن و هم ترجمه بگید.. متشکرم..

      چهار سال اول، سالهای شادی برای چارلی بودند. او به همراه مادر و برادر بزرگترش، سیدنی، در آپارتمان سه خوابه ی راحتی در جنوب لندن زندگی می کرد. والدین چارلی، که هر دو کمدین تئاتر بودند، یکسال پس از تولد او در سال 1889، از هم جدا شده بودند. پدر چارلی همه ی پولش را صرف مشروبات الکلی کرد، ولی خانم چاپلین توانست خودش از طریق پولی که به عنوان خواننده بدست می آورد، از فرزندانش حمایت کند. به هر حال، در سال 1894، هنگامی که مادر چارلی به بیماری خروسک مبتلا شد، وضعیت اقتصادی آنها ناگهان بدتر شد. خانم چاپلین، به جای اینکه به صدایش تا وقتی که بهبود یابد استراحتی بدهد، برای تأمین مخارج فرزندان خود، به آواز خواندن ادمه داد. صدایش ضعیف و ضعیف تر شد و یافتن شغلی با حقوق خوب برایش مشکل...

یک روز عصر، تقریباً حول و هوش همین ایام، چارلی به طور اتفاقی در سالن تئاتری که مادرش در آن کار می کرد، حضور داشت. معمولاً چارلی موقعی که مادرش کار می کرد در خانه می ماند، ولی آنروز عصر خانم چاپلین مجبور بود پسر پنج ساله اش را همراه خود بیاورد، چون نتوانسته بود کسی را برای نگهداری از او پیدا کند. چارلی هنگامی که صدای مادرش روی صحنه در حال خواندن ناگهان لرزید و تغییر کرد، در منتهاالیه صحنه ایستاده بود و او را تماشا می کرد. او سعی کرد آوازی را که می خواند با نجوا کردن آخرین کلمات تمام کند، ولی جمعیت حاضر که غالباً سربازهای اردوگاه ارتشی نزدیک آنجا بودند، با صدای بلند شروع به هو کشیدن و سوت زدن کردند. خانم چاپلین نتوانست بیشتر ادامه دهد، و  گریه کنان از صحنه پایین آمد.

     حالا صحنه خالی بود و تماشاگران عصبانی تر و عصبانی تر می شدند. مدیر صحنه که در منتهاالیه صحنه به همراه چارلی ایستاده بود، می دانست که سریعاً بایستی برای حفظ شرایط کاری انجام دهد. او مجبور بود کسی را پیدا کند که جای خانم چاپلین را روی صحنه بگیرد. به سمت پایین، به بچه ی کوچکی که کنارش ایستاده بود نگاه کرد. بعد به یاد آورد که یکبار در جشن، آواز خواندن چارلی را برای چند نفر از دوستان خانم چاپلین دیده بود. به سرعت چارلی را با دست بلند کرد و به وسط صحنه هدایتش کرد، در حالیکه بعد از چند کلمه ی مختصر برای معرفی، چارلی را ترک می کرد تا تماشاگران را سرگرم کند.

     چارلی که به وسیله­ ی چراغهای درخشان جلو صحنه، جلوه­ی خیره کننده­ا ی پیدا کرده بود درمقابل صدها نفراز مردم، با همراهی دسته­ ی نوازندگان، شروع به خواندن کرد. برنامه­ ی نمایشی این بچه ی پنج ساله­ ی کو چک، که به شیرینی، یک تنه در میان صحنه ای بزرگ آواز می خواند، در نظر تماشاگران، بسیار ترحم برانگیز جلوه کرد. آنها شروع به پرتاب پول کردند تا نشان دهند که چه اندازه از اجرا لذت می برند. چارلی با دیدن پول هایی که روی صحنه به زمین می نشست، بلافاصله خواندن را قطع و به تماشاگران اعلام کرد که اول پول­ها را جمع، و بعد آواز را تمام می کند. تماشاگران این اعلان را بسیار خنده دار دیدند و به مراتب شروع به پرتاب پول بیشتری به طرف صحنه کردند.

     در این میان، مدیر صحنه نگران از اینکه چارلی خواندن را متوقف کرده بود، با یک دستمال بزرگ روی صحنه آمد تا به پسر بچه در جمع کردن پول کمک کند. وقتی چارلی مدیر صحنه را در حال جمع کردن پول هایش دید، بلافاصله فکر کرد که این مرد می خواسته آنها را بدزدد و با نگرانی شروع به دنبال کردن او در دور صحنه کرد. تماشاگران این منظره ی دیدنی را بی اندازه خنده دار یافتند و خندیدند و پول بیشتری پرتاب کردند. تنها وقتی همه ی پول ها جمع شده و با اطمینان به دست مادر چارلی در منتهاالیه صحنه داده می شد، پسر بچه برای تمام کردن آوازش به روی صحنه برمی گشت.

     چارلی روی صحنه فوق العاده احساس راحتی می کرد. اصلاً خجالت نکشید و رقصید و چند آواز بیشتر برای جمعیت حاضر خواند. بر حسب اتفاق یکی از آوازهایی که او انتخاب کرد، همان بود که قبلاً در همان روز عصر، مادرش به گونه ای بسیار ناموفق تلاش کرده بود تا بخواند. هنگامی که چارلی آواز می خواند، در کمال معصومیت، صدای مادرش را که لرزیده و به نجوا گراییده بود، تقلید کرد. در کمال تعجب او، این کار به نظر تماشاگران بسیار بامزه آمد و این باعث قهقهه ی بسیار زیاد و پرتاب پول بیشتر شد، و هنگامی که مادرش روی صحنه آمد تا او را پایین ببرد، آنجا پر از صدای تشویق شد. آن شب، اولین اجرای عمومی چارلی و آخرین اجرای مادرش روی صحنه بود.